Amerikalı gazeteci ve politika yorumcusu Jamie Stiehm, Başkan Donald Trump’ın destekçilerinin saldırısına uğradığı sırada ABD’nin başkenti Washington DC’deki Kongre binasındaydı. Stiehm, Temsilciler Meclisi’ndeki basın alanında gördüklerini ve yaşadıklarını BBC’ye anlattı:
Kız kardeşime daha evvelce söylemiştim. “Bugün, burada kötü bir şeyler olacak. Ne bilmiyorum ancak kötü bir şeyler olacak” demiştim.
Kongre binasının dışında, Başkan Donald Trump’un bir takım çok taşkın taraftarıyla karşılaştım. Hepsi bayraklar sallıyor ve ona bağlılıklarını bildiriyordu. Belanın yaklaşmakta olduğuna dair bir his vardı.
Temsilciler Meclisi binasına, basın seksiyonuna girdim. Hepimize orada birer koltuk verilmişti ve alçakta normale oranla ciddi geride bıraktığımız oturumu izliyorduk. Temsilciler Meclisi Başkanı Nancy Pelosi tokmağına başvuruyor, konuşmacıları beş dakikalık vakit sınırı içerisinde tutuyordu. İkinci saate girerken, aniden camların kırıldığını duyduk. Hava sisleniyordu. Kongre Polisi’nden oluşturulan duyuruda “Bir şahıs binaya girdi” denildi. Herkes çevresine baktı, sonra işler normale döndü. Ancak artık duyurular birbiri ardına geldi ve giderek acilleşiyordu. Bir çoğumuz deneyimli gazetecileriz. Baltimore’da cinayet haberleri yapar iken, payıma düşen şiddeti görmüştüm. Ancak bu öngörülemez bir şeydi. Polis neler olduğunu bilmiyor gibiydi. Koordine değillerdi. Salonun kapılarını kilitlediler, ancak bunun yanı sıra bizden tahliye etmemizi istediler. Yani, bir panik havası vardı.
Korkmuştum. Size bu kadarını söyleyebilirim. Konuştuğum başka gazeteciler den korktuklarını söylemekten çekinmiyorlardı. “Burada kimse ne yaptığını bilmiyor, Kongre Polisi binanın denetimini kaybetti, hier şey olabilir” havası vardı.
11 Eylül 2001’deki saldırıları düşünürseniz, o vakit düşen ve hedefini bulmayan bir uçak vardı. O amaç den Kongre binasıydı. Bunu düşündük. Burada ve tehlikede olduğumu söylemek amacıyla telefonla ailemi aradım. Bir silah sesi duyuldu. Salonda itiş kakış olduğunu görebiliyorduk. Beş adam kapıya silah doğrultmuştu. Ürkütücü bir görüntüydü. Kırılmış bir camdan bakıyorlardı ve hier an silahlarını ateşleyecek gibiydiler.
Neyse ki salonun içerisinde silah atılmadı. Yalnız bir müddet bunun gerçek bir ihtimal olduğunu hissettik. Zira işler süratle kötüleşmişti.
Korkulukların altından sürünmek mecburiyetinde kaldık. Kıyafetim buna ideal değildi. Resmi bir toplantıya geldiklerinden, çoğu bayan şık elbiseler, yüksek topuklu ayakkabılar giymişti. Diğerleriyle eş güdümlü Temsilciler Meclisi’nin kafeteryasına saklandım. Hala titriyorum.
Bir gazeteci olarak çok şeye şahit oldum ancak bu daha da fazlasıydı. Bu, kamusal bir alanın altının oyulması, saldırıya uğraması ve aşağılanmasıydı. Bence Başkan bu yüzden geri dönmek, tokmağını eline alabilmek ve devam etmek istedi.
Ardından, salona gidip gitmeyeceğime karar vermek mecburiyetinde kaldım. Büyük ihtimalle gideceğime karar verdim, zira bunun verilen mesaj şöyleydi: Bir güruhu tahrik etmiş olabilirsiniz, ancak biz devam edeceğiz”. Bence bu oldukça önemli bir siyasi mesaj.
